Q&A-sessie bij boekpresentatie Jihyun Park

Komende maandag mag ik namens Het Boekhandeltje bij de boekpresentatie van Jihyun Park en Seh-Lynn Chai een vraag- en antwoordsessie leiden. Heb je altijd al een vraag willen stellen aan iemand die is opgegroeid in Noord-Korea en het land twee keer heeft moeten ontvluchten? Kom dan maandag 31 maart om 17.30u langs op de Universiteit Leiden informatie is hieronder te vinden:

Voor wie geïnteresseerd is: vorig jaar interviewde ik mevrouw Park voor NRC: ‘Noord-Korea is de hel. In het VK heb ik voor het eerst geluk ervaren’

Interview met Noord-Koreaanse dwangarbeider in Rusland: ‘We kregen één dag per jaar vrij’

Achteraf heeft Kim Haneul er wel spijt van, dat hij in Noord-Korea nooit stiekem naar een Zuid-Koreaanse tv-serie heeft gekeken. Hij kende wel mensen die dat deden, maar deed zelf nooit mee. ,,Als ik dat toen wel had gedaan, had ik Noord-Korea veel eerder verlaten”, verzucht Kim.

Maar zo liep het niet – en niet zo gek ook. Kims familie had tot drie generaties geen enkele illegale daad verricht in het totalitaire Noord-Korea en genoot een redelijk goede sociale status. Ze mochten zelfs in de Noord-Koreaanse hoofdstad Pyongyang wonen, wat alleen weggelegd is voor loyale burgers. Na het doen van zijn tien jaar lange militaire dienstplicht mocht hij na eervol ontslag zelfs lid worden van de Koreaanse Arbeiderspartij, waar zijn ouders ook al bij zaten. Vanwege deze uitstekende achtergrond kwam Kim, in feite nog helemaal aan het begin van zijn carrière, in aanmerking voor een prestigeproject: werken in het buitenland, in zijn geval Rusland.

,,Ik sprak in Pyongyang mannen die in dat land hadden gewerkt en met veel geld waren teruggekeerd, voor Noord-Koreaanse begrippen dan”, vertelt Kim. ,,Ze vertelden me dat het echt extreem hard werken was, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat zonder vrije dagen.” Kim hoorde ze wel, maar was toch jaloers op ze vanwege het geld dat ze hadden verdiend. ,,Toen zeiden ze tegen me: ga dan maar zelf ervaren hoe hard het leven daar is.” Dat deed hij: Kim betaalde zelfs steekpenningen ter waarde van een Noord-Koreaans jaarsalaris om uitgezonden te mogen worden. Hij zou vier jaar werken in de bouw in Moskou, Chabarovsk en Novosibirsk.

Kim Haneul is niet zijn echte naam, maar een pseudoniem om zijn identiteit te beschermen, alsook de veiligheid van zijn familie die nog in Noord-Korea verblijft. Afgelopen jaren ontsnapte hij van de Moskouse bouwplaats waar hij werkte en ook woonde, zonder die te mogen verlaten. Precieze data zijn bij de redactie bekend, maar wil Kim niet in NRC gepubliceerd zien zodat de Noord-Koreanen zijn identiteit niet kunnen achterhalen. Met een zwart vest en zijwaarts gekamd haar vertelt de dertiger met veel handgebaren vanuit de lawaaiige ontbijtzaal van zijn hotel in hartje Leiden.

De mannen die hij in Pyongyang sprak bleken gelijk te hebben. Kim en zijn Noord-Koreaanse collega’s werkten zeven dagen per week,  vanaf 8 uur ’s ochtends. ,,Hoe laat het elke dag klaar was, wist je niet, maar vaak werkten we de avonden ook nog door. We kregen één dag per jaar vrij, Nieuwjaarsdag, en als je een dag ziek was, werd er tien dagen aan loon ingehouden”, aldus Kim. Soms leerde hij bepaalde taken mettertijd sneller uitvoeren, doordat hij er handiger in werd, maar dat leverde hem geen extra vrije tijd op. ,,Dan kwam mijn [Noord-Koreaanse] chef gewoon met nieuwe taken. Hoe meer werk hij door ons kon laten doen, hoe meer buitenlandse valuta hij kon binnen harken voor het regime.” Kims eigen loon bleef altijd gelijk, maar hij hield vol. Wat hij overhield, was alsnog een hoop geld in Noord-Korea.

Hoewel Kim zich vrijwillig aanmeldde om in Rusland te werken en hier zelfs smeergeld voor betaalde, geldt hij toch als dwangarbeider. ,,In het algemeen gaan Noord-Koreanen graag naar het buitenland om daar te werken omdat men ervan uitgaat dat  hoeveel de Partij ook inpikt, ze altijd met meer naar huis zullen komen dan dat ze in Noord-Korea zelf hadden kunnen verdienen”, vertelt hoogleraar Koreastudies aan de Universiteit Leiden Remco Breuker. ,,Ben je daar eenmaal, begint de dwangarbeid. Hele lange dagen, moeilijke en gevaarlijke omstandigheden, salaris dat direct naar de Partij toegaat en geen mogelijkheid om nee te zeggen of naar huis te gaan.” Vrijwillige aanmelding doet er dan niet meer toe. ,,Noord-Koreaanse arbeid in het buitenland is bijna een platonisch ideaal van mensenhandel: het voldoet op alle punten aan de definitie ervan.”

Opmerkelijk is dat ondanks de vreselijke werkomstandigheden vooral mannen uit de hogere sociale klassen naar het buitenland worden gestuurd. Zij worden loyaal aan het Kim-regime geacht en vormen dus minder een vluchtrisico. Voor dat laatste heeft Pyongyang nog een wreed systeem bedacht. Behalve een afgeronde dienstplicht en een goede familieachtergrond moet een buitenlandse arbeider nog iets hebben: een vrouw en minstens één kind. Die blijven dan als ‘borg’ achter en kunnen gestraft worden als de man niet terugkomt.

Kim trouwde minder dan een jaar voor hij werd uitgezonden, maar heeft geen kinderen. Hij kocht iemand om om een medisch document te verstrekken dat zou bevestigen dat zijn vrouw zwanger was – ook al was ze dit niet. Kim heeft geen idee wat er met zijn echtgenote en andere familieleden is gebeurd sinds zijn vlucht en schiet vol bij de vraag. ,,Ik heb meerdere verhalen gehoord van Noord-Koreanen die zijn gevlucht waarvan de familie niet gestraft is”, zegt Kim na zich herpakt te hebben. ,,Aan die hoop klamp ik mij vast.” Veel gevluchte Noord-Koreanen sturen via tussenpersonen geld en berichten naar hun familieleden in Noord-Korea, maar dit is Kim nog niet gelukt. ,,Of ik me nou blij of verdrietig voel in Zuid-Korea, ik denk aan ze.”

In Noord-Korea volgde en geloofde Kim braaf de staatspropaganda, maar in Rusland brak hij langzamerhand uit zijn informatievacuüm. Hij keek soms Russische televisie en kon op den duur ook met een smartphone op internet. Kim groeide op met het idee dat Zuid-Koreanen in armoede leefden, maar zag in dramaseries juist de rijkdom en de vrijheid. ,,Ik voelde me bedrogen door de Noord-Koreaanse overheid”, aldus Kim. Hij keek zelfs een serie waarin Zuid-Koreaanse bouwvakkers over hun werk vertelden. ,,Daar klaagde iemand dat hij het zwaar vond dat hij maar 150 dollar per dag verdiende”, zegt hij met verbazing. ,,Nadat ik dat zag, dacht ik dat ik in Zuid-Korea miljonair kon worden.”

Zo hoorde hij ook over de Russische inval van Oekraïne, wat wel wat onrust teweegbracht onder hem en zijn collega’s. ,,We waren bang dat we naar het slagveld zouden worden gestuurd, we hadden toch door de dienstplicht militaire ervaring”, zei Kim. Uiteindelijk werd niemand gestuurd en kwam de opzichter zelfs vertellen dat we ons geen zorgen hoefden te maken. ,,Omdat we al dingen op internet hadden gezien, dachten ze waarschijnlijk dat we sneller zouden overlopen dan mensen die rechtstreeks uit Noord-Korea zouden worden gestuurd”, vermoed hij.Dat Rusland overschakelde op een oorlogseconomie merkte hij niet echt, omdat hij het terrein nooit verliet en geen contact had met Russen. ,,De bouwmaterialen werden goedkoper en er kwamen soms minder opdrachten, maar dat was het wel.”

Ook het spreken met Oezbeekse en Kazachse arbeiders deed zijn twijfels verder toenemen. Zij dachten dat de Noord-Koreanen meer verdienden dan zij, omdat Kim en zijn collega’s meestal van 8 uur ’s ochtends tot middernacht werkten, terwijl de rest van 9 uur ’s ochtends tot 6 à 7 uur ’s avonds aan de bak was. ,,Toen ze vroegen wat ik verdiende, schepte ik op dat dit 500 dollar per maand was, terwijl het eigenlijk rond de 200 was”, zegt Kim. ,,Alsnog schrokken zij zich dood: zelf verdienden ze 2.500 dollar. Daarna had ik nog minder motivatie om met dit werk door te gaan.” Kim heeft nooit gehoord wat er met het verschil is gebeurd, maar neemt aan dat dit naar de schatkist van Kim Jong-un ging – zoals vele onderzoeken eerder aantoonden bij soortgelijke dwangarbeidprojecten.

Driemaal stond Kim met zijn spullen klaar bij het hek, vastberaden om te vluchten, om toch weer terug te krabbelen. Uiteindelijk gaf een aankondiging dat het na vier jaar tijd was om terug te keren naar Noord-Korea de doorslag. Kim verliet het bouwterrein dat hij al die tijd vrijwel niet had mogen verlaten en belde de Zuid-Koreaanse ambassade. Die konden hem vanwege de diplomatieke betrekkingen met Rusland niet direct helpen, maar brachten Kim in aanraking met een advocaat die een asielstatus voor hem regelde. Na enige tijd in een Russische asielopvang werd hij naar de Zuid-Koreaanse hoofdstad Seoul gevlogen, waar hij nu woont en een nieuw leven probeert op te bouwen. Daar is hij nog aan het wennen omdat hij, naar eigen zeggen, ,,ineens in een land dat op het niveau van de jaren zeventig is blijven hangen naar een land dat in de toekomst lijkt te leven” is vertrokken. Maar: ,,het leven is goed.” Zuid-Korea is de veertiende economie ter wereld, hoger nog dan Nederland, terwijl Noord-Korea economisch als derdewereldland wordt gezien.

Bij zijn vlucht uit Rusland hoopte Kim nog dat hij als een brug kon dienen, om zijn familieleden te helpen vluchten naar Zuid-Korea. Van die hoop is inmiddels weinig over. ,,De grens is bijna volledig gesloten, waardoor vluchten bijna niet mogelijk is”, zegt Kim, die nog voor de coronapandemie begon uit Noord-Korea vertrok. Zijn droom in Zuid-Korea is bescheiden: ,,Ik wil hier zo veel mogelijk leren, een fijne baan vinden en een normale Zuid-Koreaanse burger worden.”

Iets positiefs wil Kim ook wel kwijt over het land dat hij ontvlucht is. ,,In Noord-Korea kent iedereen zijn buren en doe je daar veel samen mee. In die zin is het wel een hartverwarmende samenleving. In Zuid-Korea ken ik mijn buren niet eens.”

Als het woord hereniging valt, veert Kim bijna op uit zijn stoel. ,,Die kan me niet snel genoeg komen”, vertelt hij. ,,Tot die tijd probeer ik zo veel mogelijk geld te verdienen, zodat ik mijn familie kan helpen.”

Een kortere versie van dit stuk verscheen op 18 maart bij NRC.

BNR Perestrojkast over Noord-Koreaanse militairen in Koersk

Ik was te gast bij de BNR Perestrojkast om met Floris Akkerman en Chris Colijn te spreken over de Noord-Koreaanse militairen die aan Russische zijde vechten tegen Oekraïne. Hoe professioneel zijn deze soldaten en waarom zijn er tot nu toe zo weinig krijgsgevangen gemaakt?

Luister hier de aflevering van de BNR Perestrojkast: Noord-Koreaanse soldaten in Rusland: liever sterven dan krijgsgevangene

‘De Noord-Koreanen die in Rusland vechten zijn ook slachtoffer van hun regime’ – een interview met Seongmin Lee

,,De imperialisten proberen de onafhankelijkheidswens van het Koreaanse volk lam te leggen door het verspreiden van bourgeoiscultuur en -ideeën om zo [Noord-Korea] ten val te brengen.” Seongmin Lee (37) leest met een bescheiden grijns voor vanaf zijn telefoon. ,,Dit is een wilde droom van mensen die geen snars weten van ons land”, besluit hij in een koffieketen in de wijk Seongbuk in de Zuid-Koreaanse hoofdstad Seoul. ,,Ja, als de Noord-Koreaanse propaganda je organisatie met naam en toenaam aanvalt, weet je dat je goed bezig bent.”

Het propagandastukje richt zijn pijlen op Flash Drives for Freedom, waarmee Lee al 137.000 usb-sticks met daarop externe informatie naar Noord-Korea stuurde. Hij richtte de organisatie in 2016 op in de Verenigde Staten en sinds 2022 valt het initiatief onder de Human Rights Foundation, geleid door de weduwe van Aleksej Navalny. ,,We schatten dat iedere usb-stick door zo’n tien mensen bekeken wordt, dus daarmee zouden we dan al meer dan 1,3 miljoen Noord-Koreanen hebben bereikt”, zegt Lee. Dat zou neerkomen op zo’n 5 procent van de bevolking, al hebben volgens hem veel meer burgers weleens Zuid-Koreaanse media gezien.

Dat Lee geen snars van Noord-Korea zou weten klopt niet: hij werd er 37 jaar geleden geboren, in grensstad Hyesan. Als tiener smokkelde hij producten uit China om te verkopen op de zwarte markt in Noord-Korea, waarvoor hij meerdere maken werd opgepakt. In 2009 vluchtte hij met zijn moeder via China naar Zuid-Korea. Seongmin Lee richtte ook NK Insider op, een Engelstalige nieuwssite waarmee hij met andere Noord-Koreaanse vluchtelingen schrijft over zijn land van herkomst.

En toen kwam er afgelopen december ineens een telefoontje uit Oekraïne. Of NK Insider de Oekraïense krijgsmacht kon helpen met informatie over de nieuwste vijand op het slagveld: Noord-Korea. Sinds die maand vechten circa 12.000 Noord-Koreaanse militairen aan de zijde van Moskou in de Russische regio Koersk, die deels door Oekraïne wordt bezet. De Noord-Koreanen zijn nog niet in de door Rusland bezette delen van Oekraïne gesignaleerd.

U zei meteen ja?

,,Absoluut, we dachten direct mee over manieren waarop we kunnen helpen. Wij volgden vanuit NK Insider deze situatie al langer, zoals het bezoek van Vladimir Poetin aan Pyongyang in juli waarbij een veiligheidsakkoord tussen beide landen getekend werd. Er waren natuurlijk al langer grote Noord-Koreaanse wapenleveranties naar Rusland. Dus toen de wereld schrok van de inzet van Noord-Koreaanse militairen tegen Oekraïne waren wij al bekend met het dossier.”

,,Daarnaast waren we met de Human Rights Foundation al vanaf het begin van de oorlog in 2022 bezig met het onderzoeken van aanvallen op burgerdoelen. Ook zamelen we geld in voor humanitaire hulp, zoals voedsel, sanitaire producten en medicijnen. Momenteel hebben we een inzamelactie voor een noodgenerator.“

Wat doet u precies voor de Oekraïense krijgsmacht?

,,We kijken naar twee dingen: hoe we Oekraïense militairen kunnen helpen de Noord-Koreaanse eenheden beter te begrijpen en psychologische oorlogvoering, waarbij we de Noord-Koreanen kunnen aanzetten tot het neerleggen van hun wapens. Bij dat eerste moet je denken aan hulp met vertalen, adviezen en kennis delen over Noord-Koreaanse militairen. We vertalen buitgemaakte documenten, aantekeningen en communicatie en leren daaruit hoe Noord-Koreanen schrijven over aanvalstactieken.”

Hoe kwamen ze daarvoor bij u uit?

,,Mijn collega’s en ik zijn in Noord-Korea geboren, dat maakt ons uitermate geschikt voor dit werk. Veel van mijn medewerkers hebben ook in het Noord-Koreaanse leger gediend en beschikken dus over unieke en waardevolle ervaring. Zelf ben ik, gelukkig mag ik wel zeggen, Noord-Korea ontvlucht voor ik werd opgeroepen voor dienstplicht.”

,,Het gaat verder dan dat wij Koreaans spreken, wij hebben in die samenleving geleefd en kunnen specifieke terminologie duiden. In een van de schriften werd bijvoorbeeld geschreven over iemands loyaliteit, maar niet letterlijk, maar met specifieke termen die daarvoor gebruikt worden in Noord-Korea. Wij begrijpen die woorden niet alleen, maar voelen de connotatie ook.”

En de tweede missie, het bereiken van de Noord-Koreanen zelf?

,,Dat gaat in Koersk heel anders dan vanuit Zuid-Korea. We kunnen daar geen ballonnen sturen of radio-uitzendingen doen, dan verraadt je direct je positie. Oekraïense militairen leggen nu pamfletten neer rondom de lijken van gesneuvelde Noord-Koreanen. Als hun kameraden dan de lichamen komen meenemen, vinden ze die pamfletten. Die worden ook met drones afgeworpen. De inhoud wordt bepaald door Noord-Koreaanse vluchtelingen in overleg met het Oekraïense leger. We proberen de Noord-Koreanen te overtuigen om zich over te geven en voor een leven in het Westen te kiezen. Eigenlijk hopen we om meer krijgsgevangenen te maken, zodat je uit gesprekken met hen beter leert hoe je Noord-Koreanen overhaalt om te strijd te staken.”

Dat laatste moet niet makkelijk zijn. We horen berichten dat Noord-Koreanen zichzelf opblazen met een handgranaat als zij krijgsgevangen dreigen te worden gemaakt?

,,We hebben inmiddels veel bewijsmateriaal verzameld dat laat zien dat de militairen opgedragen is om koste wat kost te voorkomen om levend gevangen genomen te worden. Dat wordt gezien als capitulatie en verraad aan de Noord-Koreaanse staat, aan de leider dus. Dat is een serieuze misdaad die het einde van je leven betekent. En dus nemen ze liever hun eigen leven dat krijgsgevangen te worden genomen.”

,,In Noord-Korea krijg je al vanaf jonge leeftijd propagandafilms te zien over de Koreaanse Oorlog, waarin mensen die door de vijand gevangen genomen zijn en terugkeren worden neergezet als spionnen of lafaards. Ze waren niet eens bereid hun leven te geven voor het Vaderland! Dit is natuurlijk ook nóg een manier om Noord-Koreanen geïsoleerd te houden van de buitenwereld.”

Daarover gesproken, Kim Jong-un is als de dood voor het effect dat externe informatie, waaronder uw usb-sticks, kan hebben op de bevolking. Is het sturen van duizenden militairen naar Rusland dan geen enorm risico voor hem?

,,Zeker is dat een risico, maar ik denk dat Kim de voordelen groter inschat dan de nadelen. De timing is perfect: de pandemie zorgde in Noord-Korea voor grote economische problemen en nu krijgt het land alles dat het wil van Rusland. Het verbeteren van de betrekkingen Poetin levert Kim economische, militaire én strategische voordelen op.”

,,Bedenk ook dat dit niet volledig nieuw is. Noord-Korea stuurt al langer arbeiders naar Rusland, China en andere landen, om buitenlandse valuta voor het regime te verdienen. Daar worden ze ook in losse barakken afgezonderd, zodat de staat ze ook daar nog onder controle heeft. Zoiets gebeurt nu ook in Rusland. We horen van Russische krijgsgevangenen dat de Noord-Koreanen in afzonderlijke bases verblijven en nauwelijks contact hebben met Russische militairen. Dat zal deels door de taalbarrière komen, maar deels ook zo door Pyongyang bewust zo zijn gekozen.”

Wat krijgt Kim terug voor de hulp dan?

,,Dat kunnen we niet controleren, maar Kim kan makkelijk allemaal goederen eisen. Daarnaast heeft hij een militair verlanglijstje met nucleaire onderzeeërs, meer militaire spionagesatellieten en betere kernwapens en raketten. Rusland heeft die allemaal en zou die kennis kunnen delen.”

,,De afgelopen decennia zagen we dat Noord-Korea zeer afhankelijk was van China, waardoor Beijing een zekere controle hield over Pyongyang. Nu heeft het land meer opties. China zegt publiekelijk niets, maar is ongetwijfeld niet blij met de Noord-Koreaanse troepeninzet in Rusland.”

Sommige analisten zeggen dat Pyongyang elitetroepen heeft gestuurd, andere wijzen er juist op dat de militairen in groten getale sneuvelen en zich geen raad weten met droneaanvallen. Hoe zit het volgens u?

,,Het één hoeft het ander niet uit te sluiten. We hebben veel bewijsmateriaal gevonden dat het gaat om speciale eenheden, onder meer uit het beroemde Storm Corps. Noord-Korea vindt het belangrijk dat de wereld het land als sterk ziet, dus stuurt het zijn krachtigste troepen.”

,,Wat we ook kunnen opmaken uit de documenten is dat de Noord-Koreanen niet goed voorbereid waren op moderne oorlogvoering. Daarom waren ze een makkelijk doelwit voor drones, daar zijn ze niet bekend mee. Deze eenheden zijn getraind voor guerrilla-achtige gevechten zoals in de Koreaanse Oorlog. Dat samen met dat ze op onbekend terrein vechten en de communicatie én coördinatie met de Russen beroerd verloopt, zorgt ervoor dat de Noord-Koreanen in grote aantallen sneuvelen.”

Hoe belangrijk is de inzet van Noord-Koreanen in Rusland?

,,Heel belangrijk. Je hebt twee landen die onder hevige sancties staan die elkaar helpen in een oorlog tegen een vreedzaam land. Het gaat om twee leiders die niet geven om de levens van hun burgers, wat het extra zwaar maakt voor Oekraïne. Kyiv verdient alle steun die het kan krijgen en als ik een heel klein steentje kan bijdragen, wil ik dat doen. Bedenk ook dat Noord-Korea massale gevechtservaring opdoet in een moderne oorlog. Daarmee wordt dit land nóg gevaarlijker dan het al is, onder meer voor Zuid-Korea.”

De Oekraïense president Volodymyr Zelensky toonde beelden van twee Noord-Koreaanse krijgsgevangenen. Een van hen zei dat hij geen idee had dat hij naar een oorlog gestuurd werd.

,,Ik acht de kans groot dat dat inderdaad zo is. Een bekende Noord-Koreaanse slogan is ‘Laten we kogels en bommen worden voor de Grote Leider’. Zo ziet het regime zijn burgers ook: als stukken gereedschap waarmee het kan doen wat het wil, niet als mensen met waarde. Ze kunnen dus mensen sturen zonder ze te informeren. Als de dictator je iets opdraagt, dan doe je het gewoon, anders heeft het grote gevolgen voor jou en je familie.”

,,In die zin zijn de Noord-Koreanen die in Rusland vechten ook slachtoffer van hun regime. Ze hebben geen keuze om dit te doen. Hun mensenrechten worden hiermee geschonden en het is ontzettend tragisch als jonge mensen zo aan hun einde komen. Daarom is het zo belangrijk dat we hen overhalen om de strijd te staken.Al redden we maar één Noord-Koreaans leven vind ik dit alles al de moeite waard.”

Wat denken hun achtergebleven familieleden dan?

,,Vooralsnog zegt Noord-Korea er nog niets over tegen hun eigen bevolking. Er zijn een paar mensen die ervan weten omdat ze contact onderhouden met mensen buiten Noord-Korea, maar als ze hierover praten zoekt de Noord-Koreaanse overheid meteen op waar dit bericht vandaan komt. Dit bewijst namelijk dat ze met mensen buiten Noord-Korea spreken, wat verboden is.”

,,Hoe langer het duurt, hoe moeilijker het wordt voor het regime om dit geheim te houden. Als er militairen terugkomen naar Noord-Korea wordt het een serieuze uitdaging voor het bewind hoe ze het narratief over hun inzet gaan controleren. In die zin is het voor Kim beter als alle soldaten om het leven komen. Een dode soldaat praat niet.”

Seongmin Lee (37) is in Noord-Korea geboren, in de noordelijke grensstad Hyesan. Als tiener smokkelt hij producten uit China om thuis te verkopen op de zwarte markt. Hij wordt er meermalen voor opgepakt. In 2009 vlucht hij met zijn moeder via China naar Zuid-Korea, waar hij NK Insider oprichtte, een Engelstalige nieuwssite waar hij met andere Noord-Koreaanse vluchtelingen schrijft over zijn thuisland. Ook leidt hij de organisatie Flash Drives for Freedom, waarmee Lee sinds 2016 al 137.000 usb-sticks met informatie naar Noord-Korea stuurde. Seongmin Lee is momenteel hoofd van de Korea Desk van de Human Rights Foundation.

Een kortere versie van dit stuk verscheen op 10 maart in NRC. Een Duitse, kortere versie verscheen op 27 februari in Die Welt.

Eerste westerse toeristen na 5 jaar weer naar Noord-Korea

Ik sprak met VRT Nieuws over de westerse toeristen die op 20 februari naar Noord-Korea zijn gereisd. Ze zijn daarmee de eerste westerse bezoekers van het land in meer dan 5 jaar tijd. Wat krijgen ze te zien op zo’n reis en wat niet?

Lees het stuk hier terug: Toeristen kunnen voor het eerst in 5 jaar Noord-Korea binnen: “Beperkte bewegingsvrijheid, van je hotelkamer tot de bar”

Ook sprak ik op VRT Radio 1 bij De Ochtend hierover, het fragment is hier terug te luisteren.

Tevens sprak ik over hetzelfde onderwerp bij het NOS Radio 1 Journaal, dit fragment is hier terug te luisteren vanaf 3:10:00.

Gesprek VRT Radio 1 over Noord-Koreaanse krijgsgevangenen

Bij VRT Radio 1 sprak ik over de Noord-Koreaanse militairen die door het Oekraïense leger krijgsgevangen zijn genomen. Wat kunnen we met de verklaringen die zij hebben afgegeven?

Luister het fragment hier terug

‘Oekraïens leger neemt voor het eerst Noord-Koreaanse militair gevangen’

Volgens Zuid-Koreaanse inlichtingendiensten heeft het Oekraïense leger voor het eerst een Noord-Koreaanse soldaat gevangengenomen. Details en verdere bevestiging ontbreken nog verder, maar dit zou een hele interessante bron van informatie kunnen zijn.

Mijn stukje voor NRC: ‘Oekraïens leger neemt voor het eerst Noord-Koreaanse militair gevangen’

Wat krijgt Noord-Korea van Rusland voor de geleverde militaire steun?

Er wordt steeds meer bekend over wat Noord-Korea van Rusland terugkrijgt voor de geleverde militaire steun. Onder meer 1 miljoen vaten olie mocht Pyongyang ontvangen, maar daar houdt het niet op.

Lees hier het hele artikel: Rusland biedt Noord-Korea ‘vriendendiensten’ na sturen militairen naar slagveld