Volgens Noord-Koreaanse staatsmedia gaan honderdduizenden militairen helpen bij het planten en oogsten van gewassen om de zorgwekkende voedseltekorten in het land het hoofd te bieden. Bij Nieuws en Co sprak ik over de voedselproblemen en welke opties Kim Jong-un tot zijn beschikking heeft.
Luister hier het fragment terug: Zorgwekkende voedseltekorten in Noord-Korea
Op 20 januari 2020 sloot Noord-Korea zijn toch al niet erg open grenzen, om ze de ruim drie daaropvolgende jaren totaal dicht te houden. Wat heeft meer dan duizend dagen afsluiting voor de buitenwereld Noord-Korea gebracht – en gekost?
Lees hier mijn analyse: Veel wapengekletter, weinig voedsel, stop op diplomatie
Noord-Korea kampt met steeds ernstiger voedselproblemen en fiks stijgende marktprijzen. Graantekorten plagen het land, dat de grenzen nog lang gesloten houdt. Kim Jong-un zegt klaar te zijn voor zowel dialoog als confrontatie met president Biden.
Lees hier mijn artikel: Pak koffie kost in Noord-Korea nu 84 euro
De Noord-Koreaanse leider Kim Jong-un heeft burgers gewaarschuwd voor „een zware crisis” die hij vergeleek met de beruchte hongersnood van de jaren negentig. Dat zei de dictator op een partijconferentie die donderdag plaatsvond, melden staatsmedia vrijdag. Noord-Korea is zwaar getroffen door voedseltekorten en economische instabiliteit.
Kim riep hoge partijkaders op „nog een Zware Mars te ondernemen om het lijden van het volk te verlichten, al is dat maar een beetje”. De Zware Mars is de naam die Pyongyang gebruikt voor de hongersnood die in de jaren negentig het leven kostte aan honderdduizenden en mogelijk zelfs meer dan een miljoen burgers. Een groot aantal: toen de hongersnood uitbrak, woonden er 21,5 miljoen mensen in het totalitaire land.
Begin deze week zei Kim al dat het land met „talloze ongekende uitdagingen” en de „ergste situatie ooit” kampt. Afgelopen oktober gaf de leider tijdens een militaire parade een toespraak, waarin hij zei beschaamd te zijn voor de situatie waarin het land verkeert. Daarbij huilde de dictator zichtbaar.
Ngo’s en mensenrechtenorganisaties waarschuwen al langer voor de problematische situatie in het land. Hun werk wordt ook bemoeilijkt door de coronasituatie. Vorige maand werd bekend dat de laatste buitenlandse ngo-medewerkers Noord-Korea hebben verlaten. Vanwege de gesloten grenzen kunnen er geen vervangers komen. Door hun afwezigheid is er nog minder zicht op de ernst van de humanitaire situatie in het gesloten land.
Voirge maand waarschuwde VN-rapporteur voor mensenrechten in Noord-Korea Tomás Ojea Quintana voor „een ernstige voedselcrisis”. Er komen meldingen uit verschillende delen van het land van mensen die aan uithongering zijn overleden. Voor de pandemie was 45 procent van de Noord-Koreaanse bevolking volgens VN-cijfers al ondervoed. Human Rights Watch schreef vorige maand dat er al twee maanden nauwelijks voedsel vanuit China het land binnenkomt.
Het jaar 2020 is op drie manieren een rampjaar geweest voor Noord-Korea. Door de pandemie moest Noord-Korea zijn grenzen sluiten, wat een enorme klap was voor de economie. Zelfs goederen uit voornaamste handelspartner China vinden maar mondjesmaat hun weg naar Noord-Korea. Ten tweede lijdt het land nog altijd onder de internationale sancties, die zijn ingesteld vanwege de kernwapen- en raketprogramma’s. Met name de strengere VN-strafmaatregelen die in 2017 en 2018 zijn doorgevoerd treffen het land.
Een eerdere versie van dit artikel verscheen op 9 april 2021 op de website van NRC.
Door een gebrek aan financiering en donaties ziet het Wereldvoedselprogramma zich genoodzaakt al zijn kantoren in Noord-Korea te sluiten, behalve die in Pyongyang. Terwijl de voedselproblemen juist het grootste zijn buiten de hoofdstad.
Lees hier mijn artikel: Wereldvoedselprogramma sluit kantoren in Noord-Korea
Terwijl de wereld zich afvraagt waar Kim Jong-un is, lijdt in Noord-Korea meer dan 40 procent van de bevolking aan voedseltekorten en andere gebreken. Mijn artikel over het nieuwe VN-rapport over de humanitaire situatie in Noord-Korea:
Nadat hij in Noord-Korea zijn hand en een deel van zijn been was verloren, besloot Ji Seong-ho naar Zuid-Korea te vluchten. Dat was niet makkelijk: hij moest 10.000 kilometer ongezien van de Noord-Koreaanse grens door China naar Thailand zien te komen – op krukken. Maar het lukte hem en hij vertelde onlangs in Oslo hoe en waarom hij het communistische land ontvluchtte.
Bekijk hier de emotionele toespraak die Ji gaf op het Oslo Freedom Forum (n.b. zet eerst de ondertitels aan door op het tandwiel rechts onderin te klikken en bij ondertiteling ‘Engels’ te selecteren):
In een bewogen en geëmotioneerd betoog, waarin Ji het niet droog houdt, vertelt Ji waarom hij zich gedwongen zag om te vluchten. Zijn familie leed ernstig onder de hongersnood in de jaren negentig, die aan honderdduizenden Noord-Koreanen het leven kostte. Ji zag op school steeds meer bankjes leeg worden en zag in 1995 zijn oma voor zijn ogen sterven. Ji:
“De afgelopen zeven decennia heeft de Kimfamilie het Noord-Koreaanse volk misleid. Zelfs toen mijn klasgenoten stierven van de honger, bleef mijn leraar beweren dat ons gelukkige socialistische systeem het beste ter wereld was.
Toen hij kolen probeerde te stelen uit een trein, viel Ji flauw omdat hij al dagen niet gegeten had. Toen hij weer bijkwam, zag hij dat de trein over zijn linkerbeen en vingers was gereden. In het ziekenhuis zaagt een arts zonder verdoving een deel van Ji’s been af, waarna hij zonder medicijnen naar huis werd gestuurd.
Ji ligt hele dagen op bed en is van zijn broer en zus afhankelijk om hem eten te brengen. Deze geven hem meer dan zij kunnen missen, waardoor zij (net als een vijfde van alle Noord-Koreaanse kinderen vandaag de dag) een groeiachterstand oplopen. Tot op de dag van vandaag voelt Ji een gemengd gevoel van schuld en dankbaarheid.
Later besluit Ji om de grens naar China over te steken om eten voor zijn familie te halen. Het lukt hem om op krukken het buurland te bereiken. Daar valt hem op dat “de honden in China nog beter te eten krijgen dan mijn familie in Noord-Korea”, zo verzucht Ji.
Maar Ji weet een paar kilo rijst buit te maken en vertrekt vol goede moed terug naar zijn thuisland. Daar wordt hij direct gearresteerd omdat hij met zijn tocht “de waardigheid van de Grote Leider zou hebben beledigd”. Hij wordt gefolterd en zijn eten wordt hem ontnomen. Een verslagen Ji beseft zich dat er geen toekomst voor hem in Noord-Korea is en besluit te vluchten.
Samen met zijn broer weet Ji de Tumenrivier over te steken die Noord-Korea van China scheidt. Dan begint de echte monsterklus. Omdat China Noord-Koreaanse vluchtelingen terugstuurt, moet het tweetal ongezien het land door zien te reizen naar Thailand. Via een ondergronds netwerk bereiken ze uiteindelijk via Birma en Laos de Thaise hoofdstad Bangkok, waar ze op het vliegtuig naar hun nieuwe thuisland worden gezet: Zuid-Korea
In Seoul komen Ji’s dromen uit. Niet alleen ontvangt hij een prothese voor zijn been en arm, wat hij altijd al had gewild. Ook gaat een lang gekoesterde wens van Ji en van zijn vader in vervulling: hij behaalt een universitair diploma.
Maar Ji is nog niet uitgedroomd. In Zuid-Korea heeft hij de organisatie Nu, Actie en Eenheid voor Mensenrechten in het leven geroepen. Hij heeft hiermee naar eigen zeggen al meer dan honderd Noord-Koreanen gered. Maar daarnaast helpt hij ook de mensen die in Noord-Korea achterblijven:
“Het is zeer belangrijk voor ons om te praten over wat er in Noord-Korea gebeurt, maar het is nog belangrijker om Noord-Koreanen te vertellen wat er in de buitenwereld gebeurt. Met informatie van buitenaf die Noord-Koreanen via de radio en de zwarte markt bereiken is het land aan het veranderen.
Ji is niet de eerste die voor de camera vertelt over het miserabele leven in Noord-Korea en over zijn ontsnappingspoging. Hier nog enkele video’s van lotgenoten, waarvan die van Yeonmi Park de bekendste is:
https://www.youtube.com/watch?v=Ei-gGvLWOZI
Een eerdere versie van dit artikel verscheen op 30 mei 2015 op nrc.nl.